Looking back en thuiskomst

Nu ik weer thuis ben en van verschillende mensen de vraag krijg hoe het is geweest, wil ik toch nog een laatste blog schrijven.

Allereerst was de reis ontzettend bijzonder. Na al veel gereisd te hebben, kan ik nu toch wel concluderen dat deze reis heel anders was. Ik voelde me als onderdeel van de maatschappij en onderdeel van het leven daar. Daarnaast zie ik ook heel veel overeenkomsten tussen de leerkrachten daar en in Nederland. Ik ben er van overtuigd dat je leerkracht wordt, omdat je een passie hebt voor onderwijzen en onderwijs het belangrijkste vindt dat er is. Deze houding zie ik ook bij de Kenianen duidelijk terug.

De Keniaanse leerkrachten hebben het niet zo makkelijk als wij in Nederland. Ze krijgen een laag salaris, hebben tussen de 60 en 110 kinderen in de klas en moeten al het benodigde extra materiaal zelf betalen. Maar als wij tijdens de workshop benoemen dat ze in Kenia inderdaad meer "problems" hebben, verbeteren ons gelijk. Ze hebben geen "problems" maar "challenges". Ze zien deze moeilijkheden als uitdagingen en niet als een probleem. Ik denk dat dit een voorbeeld is dat wij allemaal mogen volgen. Aangezien wij allemaal gemakkelijk klagen en snel geneigd zijn negatief te denken.

Ook heb ik genoten van de warmte van de mensen. De openheid en de genegenheid die ze tonen. Je krijgt na slechts één ontmoeting al een knuffel en 2 kussen en mensen delen veel over zichzelf. Ook vragen ze gewoon alles.

Tijdens de laatste vergadering werd ons gevraagd om in 1 minuut aan elkaar te vertellen wat je van deze week hebt geleerd. De zin waar ik mee afsloot was: Ik hoop the stool of confidence nog vaak zelf te gebruiken en vooral de vraag "Waar was je tevreden over" nog vaak te stellen. Aan collega's, studenten en mijn leerlingen.

De positiviteit richting de leerlingen. Geweldig hoe alle kinderen een applaus (1 keer klappen) krijgen als ze een antwoord hebben gegeven. Goed of fout maakt niet uit. Je ziet de kinderen gewoon groeien en stralen.

Tot slot:
Er zijn tijdens deze reis nieuwe vriendschappen ontstaan. Binnen de groep Nederlandse leerkrachten, maar ook met een aantal Kenianen hoop ik nog contact te houden. Ik ben ATO daardoor erg dankbaar voor deze kans en hoop dat iedereen ook geïnspireerd is geraakt door het lezen van mijn blogs.